Dit was precies het geval in Egypte, en in Sumer, en in India, en in China (in de laatste twee landen, tenminste tot de vorming van vroege rijken aan het einde van het 1e millennium voor Christus) - Koninklijke macht drong niet door ” de hele bevolking van boven naar beneden. Het was sterk in de grote steden, in de buurt van de hoofdstad, maar heel zwak in de outback, in de landgoederen van edelen en rijke tempels. Een aanzienlijk deel van de bevolking van de rivierdalen leefde nog op een primitieve manier: grote clans of plattelandsgemeenschappen die de macht van gekozen gemeenschapsoudsten en het recht op zelfbestuur in dorpsaangelegenheden behielden. Boven deze lagere verdiepingen van het openbare leven werden speciale, zeer hechte banden opgebouwd tussen de dorpelingen en de plaatselijke adel, die de tsaar vaak niet gehoorzaamde. Deze verbindingen waren ook in wezen laat-primitief; ze zijn sinds de oudheid in alle landen van het Oude Oosten bewaard gebleven. De staat moest rekening houden met het bestaan van dergelijke relaties; het gebruikte ze in zijn eigen belang (naar beste vermogen), maar kon ze niet onderwerpen.
Dit betekent dat elke oude oosterse staat als het ware bestond uit 'kubussen', elementen die op zichzelf geen staat waren; Deze "kubussen" ontstonden veel eerder dan de eerste staten gevormd in de valleien van de Nijl en de Eufraat. Een bekwame bouwer zou van deze elementen een zeer bizarre structuur kunnen bouwen, maar hoe hoger en complexer het werd, hoe groter het risico dat het gebouw uiteindelijk zou instorten. Er was maar één manier om de stabiliteit van deze staatsstructuur te vergroten - de massa vergroten, de bovenste verdiepingen met wraak dwingen om druk uit te oefenen op de lagere. Dit is eigenlijk wat historici oosters despotisme noemen, wat de onbeperkte macht van de koning over zijn onderdanen betekent. Maar het was ook onmogelijk om de druk oneindig op te voeren: alles begon uit zijn voegen te barsten en het grandioze gebouw stortte met een brul in, en herstelde zich geleidelijk na een paar eeuwen.
Er zijn twee dingen die hier verrassend zijn. Ten eerste hebben alle volkeren van het Oude Oosten, na een korte periode van vallen en opstaan, verbazingwekkend snel de beste manieren gevonden om een machtspiramide te bouwen, zodat deze niet instort of zo zelden mogelijk instort. Ten tweede - en dit is het meest verbazingwekkende - deze gammele constructies, gebouwd op een zeer onstabiele fundering, werkten, en werkten voor het grootste deel perfect! De staat verdeelde echt voedsel onder de bevolking, hield toezicht op de staat van het irrigatiesysteem, organiseerde militaire campagnes over lange afstanden en deed nog veel meer nuttige en eenvoudig noodzakelijke dingen. Het is zelfs moeilijk voor te stellen hoeveel inspanning, intelligentie, ervaring en intuïtie vereist zijn om de staatsmachine in zulke ongunstige omstandigheden in goede staat te houden. De oude oosterse heersers waren echt als goden - uit het niets, uit chaos, uit primitieve vormen van arbeidsorganisatie en macht, slaagden ze erin een wonderbaarlijk goed geolied en soepel werkend mechanisme te creëren. Dit werd tegen een hoge prijs gegeven: de Babylonische koning Hammurabi bijvoorbeeld, verdiepte zich persoonlijk in alle kleinste zaken van zijn uitgestrekte staat. Een irrigatiekanaal aanleggen, een boomgaard aanleggen - niets ontsnapte aan zijn aandacht. De tsaar eiste dezelfde ijver van zijn ambtenaren. In China werden bekwame en ervaren ambtenaren meer gewaardeerd dan goedgeboren aristocraten.
Het lijkt misschien dat het respect dat in het Oude Oosten werd getoond aan bestuurders en heersers slechts een soort slaafsheid en vleierij was. Dit is echter niet het geval, of niet helemaal. In de ogen van hun tijdgenoten waren de schriftgeleerde en de priester de scheppers van een nieuwe, vermenselijkte wereld, waarin het onmetelijk comfortabeler was om te leven dan in de primitieve wereld van wilde, vijandige ruimten. De mensen van het Oude Oosten wisten bijzondere schoonheid te vinden in creatieve activiteiten; het symbool van deze schepping was voor hen de toepassing van geschreven karakters op papyrus of klei. "... Ik zal ervoor zorgen dat je meer van de Schriften houdt dan van je moeder, en laat me hun schoonheid voor je laten zien, want het is meer dan de schoonheid van welk ambt dan ook, en er was niemand zoals deze in dit land," de Egyptische schrijver van het Middenrijk instrueert zijn zoon.
Laten we met dankbaarheid denken aan de mensen die we in vreemde, bevroren poses zien in de afbeeldingen van stenen bas-reliëfs. Nu lijken ze voor ons niet meer zo onbegrijpelijk en afstandelijk. We zagen hoe ze werkten aan de wereld waarin ze toevallig leefden, hoe ze die dichterbij en toegankelijker probeerden te maken. Hierdoor komen ze zelf dicht bij ons. Nu kunnen we het leerboek weer openslaan en de museumzaal betreden...
https://all-andorra.com/formula-1-mercedes-benz-w196-1954-a-painting-by-joan-mane/
https://all-andorra.com/fr/formula-1-mercedes-benz-w196-1954-un-dessin-de-joan-mane/
https://all-andorra.com/ru/rallijnye-avtomobili-tojota-supra-1993-risunok-zhoana-mane/
https://all-andorra.com/racing-cars-toyota-supra-1993-a-painting-by-joan-mane/
https://all-andorra.com/fr/toyota-supra-1993-un-dessin-de-joan-mane/
https://all-andorra.com/opel-kadett-l-super-coupe-a-painting-by-joan-mane/
https://all-andorra.com/fr/opel-kadett-l-super-coupe-un-dessin-de-joan-mane/
https://all-andorra.com/ru/opel-kadet-l-superkupe-risunok-zhoana-mane/
https://all-andorra.com/mercedes-benz-300sl-gullwing-1956-a-painting-by-joan-mane/
https://all-andorra.com/fr/papillon-mercedes-benz-300sl-ailes-de-mouett-1956-aquarelle-de-joan-mane/
https://all-andorra.com/ru/mersedes-benc-300-sl-krylo-chajki-1956-akvarel-zhoana-mane/
Het begin van de Sumerische geschiedenis bevat veel geheimen. Historici en archeologen hebben veel moeite gedaan om ze te ontrafelen. Nu weten we hoe de Sumeriërs eruit zagen, in welke goden ze geloofden, hoe ze het huishouden leidden, kinderen opvoedden. Archeologen lopen door de straten van oude Sumerische steden en herstellen de locatie van huizen en tempels. Er zijn echter niet minder mysteries. Naarmate de kennis zich opstapelt, rijzen er nieuwe vragen. En de belangrijkste - waar kwamen de Sumeriërs vandaan, waar is hun thuisland?
Het land Sumeri ontleent zijn naam aan een volk dat zich rond 3000 voor Christus vestigde. in de benedenloop van de rivier de Eufraat, niet ver van de samenvloeiing met de Perzische Golf. De Eufraat is hier opgedeeld in talrijke kanalen en armen, die vervolgens samenvloeien en weer uiteenlopen. De oevers van de rivier zijn laag, dus de Eufraat verandert vaak van weg naar de zee. Tegelijkertijd verandert het oude kanaal geleidelijk in een moeras. Kleiheuvels, op enige afstand van de rivier gelegen, worden zwaar verbrand door de zon. De hitte, zware dampen van de moerassen, wolken van muggen dwongen mensen om weg te blijven van deze plaatsen. De benedenloop van de Eufraat trok lange tijd niet de aandacht van boeren en veehouders in West-Azië.
Kleine dorpjes lagen vrij ver van het water, aangezien de Eufraat in de zomer zeer heftig en onverwachts overstroomde, en overstromingen waren hier altijd erg gevaarlijk (de herinnering aan de grote overstromingen is bewaard gebleven in Sumerische legendes). Mensen probeerden niet in de eindeloze rietvelden te gaan, hoewel er zeer vruchtbare gronden onder verborgen waren. Ze zijn gevormd uit slib dat tijdens overstromingen is neergeslagen. Maar in die tijd was het bewerken van deze gronden nog steeds buiten de macht van mensen. Ze wisten alleen hoe ze moesten oogsten van kleine open gebieden, die meer op moestuinen leken dan op velden in hun grootte.
Alles veranderde toen nieuwe, energieke eigenaren verschenen in het land van rivieren en moerassen - de Sumeriërs. Dit is waar de mysteries beginnen. We weten niet waar ze vandaan kwamen naar de lagere Eufraat. In de Sumerische legendes worden alleen de hoge bergen in hun vergeten thuisland genoemd, het pad over zee dat hen naar de monding van de Eufraat leidde, en het eiland in de zee, dat de Sumeriërs niet alleen als hun oude thuisland beschouwden, maar ook de voorouderlijk huis van alle mensen in het algemeen. Het is bekend dat we het hebben over het eiland, dat in de oudheid Dilmun heette, en nu - Bahrein. Er zijn echter geen hoge bergen in Bahrein, dus historici hebben geprobeerd na te gaan of er enige waarheid in deze legendes zit, en gedurende vele jaren zijn er opgravingen uitgevoerd in Bahrein. Het bleek dat er in de oudheid Sumerische nederzettingen en begraafplaatsen op het eiland waren, wat betekent dat de Sumeriërs hier vrij lang hebben gewoond. Helaas dateren deze vondsten uit dezelfde tijd dat de Sumeriërs al in Mesopotamië woonden. Misschien zijn er alleen kleine handelssteden in Bahrein, verbonden met de grote steden aan de Eufraat?
De Sumeriërs waren heel anders dan de mensen om hen heen - en vooral in hun taal. Tegenwoordig kunnen geleerden Sumerische teksten lezen; er zijn al meerdelige woordenboeken van de Sumerische taal samengesteld. Dit vergde vele decennia van hard werken, en wetenschappers hadden het meer dan eens bij het verkeerde eind. Gaandeweg werd duidelijk dat de oude Sumerische taal niet lijkt op een van de oude en moderne talen. Daarom kunnen we niet zeggen met welke volkeren uit de oudheid de Sumeriërs "verwant waren", hoewel wetenschappers probeerden * familieleden voor hen te vinden "in de Kaukasus, in de Himalaya en in de Pamirs. Het is onwaarschijnlijk dat we ooit de hele waarheid over hun verre thuisland zullen weten. Het is beter om te zien hoe de Sumeriërs zich gedroegen op een voor hen onbekende plek, tussen rietvelden en moerassen.
Naast vruchtbare, maar nog niet ontwikkelde landen, kon het nieuwe thuisland van de Sumeriërs alleen bogen op een grote hoeveelheid klei en riet. Er waren geen hoge bomen, geen steen die geschikt was voor de bouw, geen ertsen waaruit metalen konden worden gesmolten. De Sumeriërs leerden huizen te bouwen van bakstenen; de daken van deze huizen waren bedekt met riet. Zo'n huis moest elk jaar worden gecorrigeerd, de muren met klei ingesmeerd zodat het niet uit elkaar zou vallen. Verlaten huizen veranderden geleidelijk in vormeloze heuvels, want. bakstenen werden gemaakt van ongebakken klei. De Sumeriërs verlieten vaak hun huizen als de Eufraat van koers veranderde en de nederzetting ver van de kust lag. Er was overal veel klei en in een paar jaar tijd slaagden de Sumeriërs erin een nieuw dorp aan de oevers van de rivier die hen voedde, te 'blinden'. Voor het vissen en voor rivierreizen gebruikten de Sumeriërs kleine ronde boten die van riet waren geweven en aan de buitenkant met hars waren bedekt.
De overvloed aan klei, waaruit huizen en gebruiksvoorwerpen, gebruiksvoorwerpen en kinderspeelgoed werden gemaakt, bracht de Sumeriërs op het idee om op kleitabletten te schrijven. De schrijver ging als volgt te werk: van ruwe klei werd een klein plat tabletje gemaakt, waarop met een scherpe stok letters werden aangebracht. Het is moeilijk om lijnen van dezelfde dikte op stroperige klei te tekenen, dus ze bleken op driehoeken of wiggen te lijken. Historici verwijzen naar het Sumerische schrift als "spijkerschrift". Niet erg noodzakelijke archieven konden dan worden gewist, en tabletten met belangrijke documenten werden in brand gestoken en ze werden steenhard. De vroegste gegevens zijn van tempelbeambten - ze moesten tellen hoeveel graan, olie en vlees er op de boerderij werd geproduceerd, hoeveel er aan arbeiders werd gegeven voor voedsel, hoeveel er nog ter beschikking stond van de tempel. Archeologen hebben geleerd om zelfs gebroken tabletten te vouwen en te lezen wat erop staat.
https://all-andorra.com/ru/opel-vektra-2003-risunok-zhoana-mane/
https://all-andorra.com/fr/opel-vectra-2003-un-dessin-de-joan-mane/
De Sumeriërs bezaten vruchtbare gronden en realiseerden zich uiteindelijk welke hoge opbrengsten konden worden behaald als de moerassen werden drooggelegd en water naar droge gebieden werd gebracht.
Irrigatie van velden in Mesopotamië was een complexe aangelegenheid. Toen er te veel water door de kanalen stroomde, sijpelde het onder de grond en kwam in contact met ondergronds grondwater, en ze zijn zout in Mesopotamië. Als gevolg hiervan werd opnieuw zout, samen met water, naar de oppervlakte van de velden gebracht, en ze verslechterden snel; tarwe op dergelijke gronden groeide helemaal niet, en rogge en gerst gaven lage opbrengsten. Uiteindelijk werden de zoute velden gewoon verlaten of werden er schapen op geweid. De Sumeriërs leerden niet meteen hoe ze moesten bepalen hoeveel water nodig was voor een goede bewatering van de velden: teveel of gebrek aan vocht was even erg. Onder deze omstandigheden zou het heel redelijk zijn om de irrigatie van de velden vanaf één plaats te sturen en niet elke boer te vertrouwen om irrigatiegreppels te graven zoals hij wil.
Een van de meest opvallende voorbeelden van bloedige botsingen tussen de Sumerische nomen geeft ons de geschiedenis van de relatie tussen de nomes (zie het artikel "Het oude Egypte") Legash en Umma.
vóór 2400 v.Chr nom Lagash lag, vanwege zijn geografische ligging weg van de belangrijkste kanalen van de Eufraat, als het ware "aan de rand" van de belangrijkste gebeurtenissen in de Sumerische geschiedenis. Uit de 24e eeuw v.Chr. de verzamelde krachten van de heersers van Lagash gaan de strijd aan met de naburige nomen; de vogelverschrikkers van Lagash betwisten het gezag over heel Sumerië, dat traditioneel in handen was van Ur, Uruk** Kish. Bij het nastreven van dit ambitieuze beleid maakten ze Lagash bang, maar ze verloren de landen van naburige nomes die grenzen aan Lagash niet uit het oog. De belangrijkste rivaal van Lagash is de nabijgelegen stad Umma.
Oorlogen met Umma begonnen vanwege een stuk vruchtbaar land, dat in de oudheid door een onpartijdig hof van de Kish-heerser tussen beide namen werd verdeeld. De militie van Lagash werd geleid door een getalenteerde krijger en politicus, wiens naam Eanatum was. Kish koos de kant van de Umma. Ondanks zijn ego behaalde Eanatum een complete overwinning. De strijd met Umma was zo bloedig dat Eanatum in zijn overwinningsinscriptie duizenden gedode vijandelijke soldaten noemde. Meestal eindigden militaire botsingen tussen de Soemerische nomen in de dood van enkele tientallen mensen aan beide kanten.
https://all-andorra.com/fr/ford-focus-rs-performance-limited-edition-2018-couleur-argent/
https://all-andorra.com/ru/ford-fokus-rs-perfomans-ogranichennaya-versiya-2018-serebryanyj-cvet/
https://all-andorra.com/ru/mersedes-benc-slr-tyuning-ot-atele-klassen-730-l-s/
https://all-andorra.com/mercedes-benz-slr-klassen-design-730-white/
https://all-andorra.com/fr/mercedes-benz-slr-klassen-design-730-couleur-blanche/
https://gab.com/All_Pyrenees/posts/108147361457250010
De overwinning op Umma werd de eerste schakel in de keten van Eanatum's successen. Nadat hij de betwiste grensgebieden aan Lagash had geannexeerd, zette hij zijn campagnes voort en behaalde hij overwinningen op de meeste van zijn rivalen. Toch slaagde hij er niet in zijn macht te vestigen over de noordelijke landen van Sumerië en enkele nomes aan de Eufraat.
De strijd tegen de Ummah was echter nog niet voorbij. Na de dood van Eanatum weigerde de Umma hulde te brengen aan de overwinnaars en nam opnieuw het betwiste land aan de grens in. Rond 2360 v.Chr De opvolgers van Eanatum versloegen opnieuw de troepen van Umma en stelden een heerser aan die loyaal aan hen was in deze nome.
De versterking van de militaire macht kostte Lagash een hoge prijs. De noodzaak om een groot aantal krijgers te behouden, putte de economische mogelijkheden van de nome uit. Hiervan werd gebruik gemaakt door de nieuwe heerser van de verslagen Umma, Lagal-Zagesi (leider van de Umma vanaf ongeveer 2336 v.Chr.). Hij vernietigde alle gebouwen die Lagash had gebouwd in de betwiste grensgebieden en probeerde de hele vijandelijke nome te veroveren. Dit mislukte echter - de heerser van Lagash, Uruinimgina, kon achter de muren van zijn hoofdstad zitten.
Het is gemakkelijk in te zien dat dergelijke botsingen tientallen jaren kunnen voortduren zonder definitieve resultaten op te leveren en duizenden mensen te ruïneren. Een einde aan deze moorddadige strijd werd gemaakt door koning Sargon de Oude, die kort voor 2300 voor Christus heel Sumer verenigde.
Tempels werden zulke centra voor het beheer van de landbouw, en dus het hele leven van mensen, in Sumerië. In grote tempelboerderijen waren veel priesters die zich speciaal bezighielden met het opmeten van percelen, het aanleggen van kanalen en het tellen van de oogst. Het was de tempel die het leven van naburige steden en dorpen beheerste, belastingen van de bevolking inde en voedsel uitdeelde in hongersnoodjaren. Historici noemen de mensen die zich rondom de tempel verenigen een tempelgemeenschap.
Waarom was het niet de koning die al deze dingen deed, zoals in Egypte? Het feit is dat Sumer gedurende zeven eeuwen van zijn geschiedenis geen enkele staat vertegenwoordigde: de regio's van het land waren van elkaar gescheiden door de kanalen van de Eufraat en moerassen, evenals door de eigenaardigheden van ontwikkeling. Het centrum van elke regio was een sterke en welvarende stad die ontstond rond een tempel gewijd aan de plaatselijke god. De beroemdste van de Sumerische steden waren Ur, Uruk, Nippur, Kish, Lagash, Umma. In totaal waren er enkele tientallen van dergelijke onafhankelijke steden en regio's. De stad en de regio werden geregeerd door de priesters van de belangrijkste stadstempel; de hogepriester droeg meestal de titel "en" of "ensi". Het minst van alles, de commandant van de stadsmilitie, "lugal" genaamd, werd geassocieerd met de tempel. Lu-gali kwam echter vaak uit priesterlijke families. Lange tijd was de macht van de priesters in Sumerië veel sterker dan de macht van de militaire leiders.
De bijzondere positie van de priesters in Sumerië werd versterkt door de ingenieus doordachte organisatie van de tempeleconomie. Aanvankelijk hadden de tempels geen eigen land. Elk dorp wees eenvoudigweg een speciaal deel van het veld toe aan de "god". Alle boeren werkten eraan mee en de dorpsgemeenschap gaf de oogst die op deze plek was verzameld aan de tempel. Geleidelijk aan namen de tempels deze landen af van de gemeenschappen en begonnen er hun eigen economie op te draaien. Er waren ook mensen van hen afhankelijk die op de tempelvelden werkten voor voedselrantsoenen. In het begin waren er nog een paar slaven in Sumer, en hun arbeid speelde geen grote rol in de economie. In Sumerië was het kopen en verkopen van land al heel vroeg wettelijk toegestaan. Door hiervan te profiteren, vergrootten de tempels hun bezittingen voortdurend; er werden steeds meer landloze boeren gedwongen om als arbeiders op de tempelvelden te werken. De tempel verhuurde een deel van de velden. Iedereen kon een stuk land nemen en er een huishouden op leiden, waarbij de priesters een deel van de oogst kregen. Elke boer bleek op hulp van de tempel te kunnen rekenen: de tempel voorzag de arme man van een stuk brood, de arme boer - de mogelijkheid om een extra stuk land te bewerken, en de pacht maakte het voor de sterke eigenaar mogelijk om de productie uit te breiden en een deel van het gewas op de markt te verkopen. Daarom hielden alle boeren in Sumerie vast aan de tempels en kozen ze vaak de kant van de priesters tijdens hun ruzies met de Lugalen en later met de koningen.
En in Sumerië kwamen steeds vaker botsingen tussen tempels en lugals voor. Lugali probeerde naburige steden te veroveren, het land te verenigen en zichzelf tot koning uit te roepen. Om dit te doen, moesten ze het stadsleger in hun eigen team veranderen, gehoorzaam aan alle bevelen van de leider. De Lugal had echter niet de middelen om zo'n leger te ondersteunen, dus begon hij te onderhandelen met de tempels en vroeg hen om land om aan zijn soldaten te verdelen. In ruil daarvoor beloofde de Lugal de priesters blijkbaar de verovering van rivaliserende steden en rijke geschenken uit oorlogsbuit. Soms slaagde de Lugal erin om toegang te krijgen tot de tempelgronden, en toen begon de schaamteloze plundering van het tempelbezit: de Lugal verdreef de boeren van de velden, plantte zijn soldaten op hun plaats, annuleerde de distributie van voedsel aan de bevolking en bracht het tempelland in erfdeel aan zijn zonen.
Wat veranderde er in de Sumerische steden na de machtsoverdracht aan de militaire leiders? Het antwoord op deze vraag wordt gegeven door de geschiedenis van Lagash. Rond 2400 v.Chr Lugal Eanatum greep de macht in deze stad. Gebruikmakend van de rijkdom van de tempels van de stad, voerde hij succesvolle oorlogen met naburige steden en dwong hen de dominantie van Lagash te erkennen. Tegelijkertijd stierven duizenden mensen; rivalen vernietigden vaak de dammen op de Eufraat en overstroomden elkaars velden en dorpen. De overwinningen die tegen zo'n prijs werden behaald, beviel de hele bevolking niet. Er begonnen rellen in Lagash en een van Eanatum's opvolgers, Uruinimmin, werd gedwongen de tempels terug te brengen naar hun land en veel van de oude gebruiken te herstellen. Maar het was al te laat. Lagash was zo verzwakt door interne strijd dat het in de strijd om betwiste landen werd verslagen door zijn eeuwige rivaal, de naburige stad Umma.
Geen van de Sumerische Lugalen was sterk genoeg om het land onder hun heerschappij te verenigen. Kort voor 2300 voor Christus rellen in de Sumerische steden en oorlogen tussen steden worden bijzonder verwoestend. Maar zeven eeuwen Sumerische geschiedenis brachten niet alleen vernietiging en burgeroorlog. De Sumeriërs creëerden een rijke en complexe cultuur die in heel Mesopotamië een rolmodel werd. Het Sumerisch spijkerschrift werd vervolgens door veel volkeren gebruikt die het aan hun taal aanpasten.
De Sumeriërs waren begiftigd met een zeer sterk religieus gevoel. Hun ideeën over de goden, het begin van de wereld, het menselijk lot werden weerspiegeld in veel oosterse religies. Veel Sumerische tradities werden overgenomen door de oude Joden, en later werden ze opgetekend in de Bijbel. De Sumeriërs toonden een verbazingwekkend verlangen naar wetenschappelijke kennis over de wereld: vóór de Grieken waren ze de beste wiskundigen en astronomen uit de oudheid.
De kennis die de voorouders hadden verzameld, werd in tal van tempelscholen aan jongens en jonge mannen doorgegeven. Hier leerden ze spijkerschrift lezen, zakelijke dossiers bijhouden, de sterrenhemel observeren, nauwkeurig het landoppervlak bepalen. De Sumeriërs hechtten veel waarde aan wijsheid, die naar hun mening geconcentreerd was in de oren van de mens; daarom werden veel afbeeldingen van mensen onderscheiden door hun grote uitstekende oren. We zullen de aard van de Sumeriërs beter begrijpen, hun liefde voor kennis waarderen, als we deze afbeeldingen vergelijken met portretten van bijvoorbeeld Assyrische koningen, oorlogszuchtig en meedogenloos. Sumerische heersers bevalen vaak om gefotografeerd te worden in een speciale "bouwershouding" - met een tekening van een gebouw op hun knieën uitgespreid, met een kleine emmer natte klei aan hun voeten. Dit volk hield meer van bouwen dan van vechten, en het beeld van de schepper was volgens de Sumeriërs meer geschikt voor de heerser dan het beeld van een krijger.
https://all-andorra.com/ru/porshe-911-gt2-rs-oblegchennaya-versiya-vejsach-c-700-l-s/
https://all-andorra.com/porsche-911-gt2-rs-weissach-package-silver-color/
Misschien is dat de reden waarom de Sumeriërs er nooit in geslaagd zijn om een enkel koninkrijk te creëren. De persoon die hiertoe in staat was, was geen Sumeriër, maar een Akkadiër. Zijn naam was Sargon, hoewel dit hoogstwaarschijnlijk geen naam is, maar een van de titels die hij aannam nadat hij zijn rivalen had verslagen. Akkadiërs woonden ook in Mesopotamië, ten noorden van de Sumeriërs. Aanvankelijk waren het nomadische veehouders, later gingen ze over tot de landbouw en onderhielden ze nauwe betrekkingen met de Sumeriërs. Door gebruik te maken van de strijd tussen de Lugalen, versterkte Sargon zich eerst in het noorden van Sumerië, in een paar jaar tijd creëerde hij een sterk leger, bewapend met lange-afstandsbogen (de Sumerische krijgers gebruikten alleen een zwaard en een speer in de strijd) , en veroverde spoedig het zuiden van het land. Sargon nam geen van de ere-Soemerische titels aan en koos geen van de oude Sumerische steden als zijn hoofdstad. Hij begon zichzelf de koning van Sumer en Akkad te noemen en bouwde een nieuwe hoofdstad - de stad Akkad. Sargon vestigde de controle over alle tempelhuishoudens, maar in ruil daarvoor gaf hij de tempels voortdurend rijke geschenken. Sargon creëerde een groot aantal bureaucratische functies en veel van de mensen die in de buurt van de tempels voedden, gingen in koninklijke dienst.
De Sumerische adel kwam meer dan eens in opstand tegen de macht van Sargon (later de Ancient One genoemd) en zijn erfgenamen, maar de zonen van Sargon, Rimush en Manishtushu, vernietigden de ontevredenen, simpelweg door de machtigste families van de adel uit te schakelen. Er ontstond een machtig Sumero-Akkadisch koninkrijk, dat ongeveer honderd jaar bestond, ongeveer van 2300 tot 2200. v.Chr. Het bereikte zijn hoogste stijging onder de kleinzoon van Sargon, Naram-Sin (2236-2200 v.Chr.). Naram-Sin voelde zich zo zelfverzekerd dat hij probeerde de persoonlijkheid van de koning te vergoddelijken en het land in zijn eentje te regeren, zonder afhankelijk te zijn van tempels.
Na de opkomst van het Sumero-Akkadische koninkrijk begonnen de Sumeriërs zich geleidelijk te vermengen met de Akkadiërs en andere steppenvolken; tegelijkertijd verspreidde de Sumerische cultuur zich wijd in Mesopotamië en overleefde de mensen die het creëerden vele eeuwen.
